پــــــــــــرنیــــــــا هستی مامان

دخترم parniyaa اگر من شاعرم شعر تو هستی اگر من عاشقم عشقم تو هستی اگر من یک کتاب کهنه هستم بدان زیباترین برگش تو هستی   به خدا خسته از آن زخم زبانت شده ام بی خیال تو و ابروی کمانت شده ام اشکم از دیده فرو ریخت و رسوایم کرد حرف آخر ، تو کجایی ؟ نگرانت شده ام parniyam بی من اگر آرامی من نمی خواهم که کنارم باشی ! با شکست قلبم تو اگر پیروزی آرزوی دل من نیز کامیابی توست من تنها به تو می اندیشم که مبادا خاری به دلت ریش آرد   ...

    کوچک که بوديم چه دل هاي بزرگي داشتيم اکنون که بزرگيم چه دلتنگيم کاش همان کودکي بوديم که حرفهايش را از نگاهش مي توان خواند اما اکنون اگر فرياد هم بزنيم کسي نمي فهمد و دل خوش کرده ايم که سکوت کرده ايم سکوت پر بهتر از فرياد تو خاليست دنيا را ببين... بچه بوديم از آسمان باران مي آمد بزرگ شده ايم از چشمهايمان مي آيد!! بچه بوديم دل درد ها را به هزار ناله مي گفتيم همه مي فهميدند بزرگ شده ايم درد دل را به صد زبان به كسي مي گوييم ...هيچ كس نمي فهمه   یک شمع میتواند هزاران شمع را روشن کند بدون اینکه چیزی را از دست بدهد مانند شادی کردن که هیچگاه با تقسیم کردن ازش کم نمیشه    امید دوای...