نقش مادر در تربیت دختر

پرورش دینی و اجتماعی دختران

نقش معنوی مادر در شکل‏دهی نیازهای درونی دختر، بسیار ارزنده است. از این‏رو پرورش دینی دختران باید به گونه‏ای باشد که او را به خداوند نزدیک سازد، آنچنان که در همه کارها و حالات خدا را ناظر بر خود بداند و یقین کند که خدا دوستدار کارهای نیک اوست و در عین حال اگر خلافی مرتکب شود، مجازات می‏شود. باید با استفاده از حس قهرمان‏جویی دختران، زنان پاکدامن و باتقوای تاریخ را به آنها معرفی کرد تا در سیر علمی و عملی خود با شتابی بیشتر حرکت کنند

اگر می‏خواهیم دختران، بددهن نباشند و از خودنمایی و ظاهرفریبی بپرهیزند، خودآرایی را نشانه عظمت و ارزش خود ندانند، با اطرافیان رفتار ناشایست نداشته باشند و در اجتماعات از فخرفروشی و تحقیر دیگران بپرهیزند، باید نقش معنوی مادر را تقویت کرد و او را از این انحرافات باز داشت.

مادری که دایم درگیر نزاع با شوهر است و با او کنار نمی‏آید، روح امید به داشتن یک زندگی خوب را در دخترش می‏میراند و او را نسبت به زندگی آینده‏اش مأیوس می‏کند، زیرا دختران برای رفتارهای آینده اجتماعی خود، برخوردهای مادران را الگو قرار می‏دهند و شیوه‏های برخورد با همسرانشان را از مادرانشان یاد می‏گیرند.

دختری که قدم به زندگی جدید گذارده و شوهرداری را آغاز کرده است، به جهت ناآشنایی او و شوهر جوانش به رموز زندگی و شیوه همسرداری، با مشکلات و نابسامانیهای موقت مواجه می‏شود که با مادر و خواهرانش در میان می‏گذارد و از آنها چاره‏جویی می‏کند. در اینجا، مادر دو شکل راهنمایی و موضع‏گیری می‏تواند داشته باشد:

1ـ دخترم هر کس در اول زندگی با این مشکلات روبه‏رو است و تا آشنایی با روحیات یکدیگر و استحکام پایه‏های زندگی، با صبر و حوصله و استفاده از جاذبه‏های زنانگی می‏توان اخلاق مرد را عوض کرده و زندگی را به کام خود شیرین نمود.

2ـ اگر می‏خواهی شوهرت اصلاح و مطیع شود، با او قهر کن، در مسایل غذا، لباس و زناشویی، به او بی‏اعتنا باش تا شاید به خود آید و دست از بی‏مهری و لجبازی بردارد.

در نوع دوم، از راهنمایی دختر جوان به واسطه بی‏توجهی مادرِ به ظاهر دلسوز، پایه‏های بغض و کینه با شوهر را بنا می‏گذارد و در نقش اصلی خود که آرام‏بخشی به شوهر است، اختلال ایجاد می‏کند. از این‏رو بهترین مادران، کسانی هستند که دخترشان را به شوهر علاقه‏مند سازند و او را از نافرمانی در مقابل شوهر باز دارند. آنان را به زندگی امیدوار سازند و ارزش تربیت خوب فرزندان را به آنان بنمایانند.