روز 23 مهر ماه روز جهانی نابینایان )روز عصای سفید ( بر نابینایان عزیز مبــــــــــــــــــارک.

ما آدم ها ، در این دنیایی که زندگی می کنیم ؛ چه بخواهیم ، چه نخواهیم؛ در مسیر حادثه ایم.
در این حوادث، گاهی بسلامت ، گاهی هم نه .
باید به حادثه ، بویژه نا خواسته ، تن داد. عضوی می رود ، جایگزینی هم ندارد، بهتر بگویم دردی لا علاج ،مانند آبله چشمت را می ستاند و تو با تمام وجود نظاره گری وبس.
این ، پایان زندگی نیست !
زندگی باید کرد
گاه با یک گل سرخ، گاه با یک دل تنگ
گاه باید رویید در پس این باران
گاه باید خندید از غمی بی پایان .
این نابینایی داستانی دارد ، واقعا. بعضی وقت ها مردمی که اطرافت هستند، اصلا ،تورا درک نمی کنند !هیچ جای تعجب ندارد. توکه چشم داری اندکی نظاره کن وببین.

درست است که بدون چشم بودن سخت است ، اما بدتر از آن ؛ آنانی هستند که چشم دلشان ، کور کور است!حقیقت را نمی فهمند برخلاف نابینایان ظاهری. این یعنی : فلاکت و بدبختی .
درست است که نابینایی در جوامع مختلف زندگی را سخت یا سخت تر می کند؛ اما :
خداوند گر زحکمت ببندد دری
زرحمت گشاید در دیگری
باور کن ! همین طور است . نام آورانی که چشم نداشته اند، اما خدماتی کرده اند که هزاران بینا از آن ناتوانند.
بگذار تا چند تا برایت نام ببرم:لویی بریل ، همان که خط بریل را برای نابینایان درست کرد تا آنان هم از نعمت خواندن محروم نباشند.
هومر ،حماسه سرای یونان، طاها حسین ، محقق و نویسنده ی مصری و رودکی خودمان که اشعارش آفاق جان بینایان را به تسخیر در آورده است .