مناجات با خدا حرف دل با معبود یکتا

بالهایی دارم از جنس خیال
با تنی خیس از مه ، به طواف ماه می روم .
آهنگ حروف نامت که از لبانم می گذرد
وسعت آسمان قلبم را می رقصاند و دستهایم را که هوایت می چرخانم ،
رها می شوم از سنگینی زمین .
آسمــــانی در من اتفاق می افتد
و فوج فوج ستاره ، تاریکی صورتم را می بوسد
و در اولین پگاه
چشمهایم شوق دیدنت را بر تارک آسمان نقاشی می کنند
و من دچار می شوم به عاشقی …!
انگار تمام ستارگان به تن نیلوفری ام می پیچند
خداگونه بزرگ می شوم
و چقدر مهربان می شود آسمان با من !
وه ! که شیرین است رویای به تصویر کشیدن دیدنت …
راستی هیچ میدانی فاصله نذر خاک تا اجابت آسمان ،
گاهی فقط یک قطره اشک راه است و گاهی هم …
یک سفر زندگی !
ستاره حقانی. (باران)