آرامش یعنی خدا

آرامش.

خیلی از کارایی که مردم تو زندگیشون انجام میدن برای رسیدن به همین سه سیلاب حرفه.

اما تو راه رسیدن به این آرامش هر کسی یه راهی رو انتخاب میکنه. بعضیا آرامش رو تو ثروت می بینن بعضیا تو عبادت ، بعضیا تو عشق می بینن بعضیا تو عقل، بعضیا تو آزادی و حتی بعضیا تو مرگ!

هر کسی تو این راه به فراخور تلاش و عمل و فکری که انجام میده به طبقه هایی از  آرامش میرسه. اما، خوب تنها چیزی که بین آدمها مشترکه اینه که هیچ کس به ارامش مطلق نمیرسه. عطش هیچ کس از آرامش فرو نمیکشه. ظرف هیچ کس از آرامش لبریز نمیشه. هر کس بعد از رسیدن به طبقه ایی از اون ، با نگاه حسرت آلود به طبقات بالایی به دنبال رسیدن به اونهاست.

اما واقعا حقیقت آرامش چیه؟

آرامش مطلق چیه؟

واسطه رسیدن به این آرامش چیه؟

پول؟ دین؟ عشق؟ عقل؟ آزادی؟ مرگ؟

تمام این مفهوم ها برام زیباست.

اما اضافه کنید به اینها ، طبیعت،  موسیقی، سکوت، شب، زمان و ... .

آرامش یعنی محو شدن درخت تو مه،

آرامش یعنی سکوت جنگل و صدای خش خش برگ.

آرامش یعنی قدم زدن تو جنگل و لمس ذرات بخار.

آرامش یعنی خیره شدن به آسمون پرستاره.

آرامش یعنی شب و سکوت و تنهایی.

آرامش یعنی شب و سکوت و صدای جیر جیرک تو حیاط، وقتی که به ماه خیره شدی.

آرامش یعنی شب و نسیم خنک پاییزی.

آرامش یعنی سکوت و فکر به عظمت خالق سکوت.

آرامش یعنی سحر و قدم زدن تو خلوت خیابون.

آرامش یعنی موسیقی.

آرامش یعنی صدای ترومپت تو پس زمینه ویالن.

آرامش یعنی صدای کر تو پس زمینه پیانو و گیتار برقی.

آرامش یعنی صدای شهرام ناظری تو سکوت شب.

آرامش یعنی خنده ی شوق از مور مور شدن بدنت بعد از گوش دادن به چند نت زیبا.

آرامش یعنی حرم امام رضا و زمزمه مردم.

آرامش یعنی گذر ثانیه ها تو تمام این لحظه ها.

آرامش یعنی من

یعنی تو

آرامش یعنی خدا.